Bir çocuğu Fenerbahçeli yapmanın en kolay ve en bağlayıcı yoludur‚ o çocuğu maça götürmek. Forma almışsın (ki bizim gibi nispeten gençlerin çocukluk zamanında bile bu derece sebil değildi forma alma işleri)‚ kaşkol takmışsın‚ anlamaz çocuk. Atmosferi görünce bağlanır. Aklına kazınır‚ Fenerbahçe sevgisi.

Stadyumu boşken gezen çocukların sevinçle koşturup durmasını "Anneee‚ Fenerbahçe Stadındayız" diye gözleri pırıl pırıl bağırmalarını ve babalarını arayıp kıskandırmak istercesine "İşte misin babacım? Ben de stattayım" diye ağzı kulaklarında konuşmalarını görüp dinlerken bile insan hissediyor etkiyi.

Şimdi "Suyla dönmüyor kardeşim bu çarklar" gibi bir kabalıkla dile getirilen endüstriyel gerçeği (?) bir yana koyarsak; “bir sürü çocuğu kısa yoldan Fenerbahçeli yapmanın kolaylığını insanlara sağlamaktan imtina etmek ne kadar doğru?” diye soruyorum kendime.

Küçüktük. Maça gitmek için cebimizde harçlığımız kalmadığı zaman‚ ebeveynlerimize‚ "Siz bana şu kadar para verseniz şimdi. Ben maça gitsem. Sonra kesersiniz harçlığımdan" derdik. Onlar da ya doğrudan "Al bakalım kerata" derlerdi ya da önce "Sen hiç ders çalışma olur mu? Hep maçta olsun aklın" diye kinayeleyip, üzerine "Al bakalım kerata" diye eklerlerdi. Yani gidebilirdik.

Yaşadığımız ülke Türkiye’ydi. Öğrenci adamların ve küçük çocukların masrafları da harçlıkları da ekseriyetle belliydi. Fenerbahçe maçına gitmek için gereken şu kadar para‚ bu yukarıda adı geçen kümenin elemanları için o kadar uçuk bir para değildi.

Bir üstteki paragrafın ilk iki cümlesi hala geçerli ama üçüncü cümlede değişen bir şeyler var. Kaç küçük çocuk ya da öğrenci ailesine gidip de "Bana 50-100 YTL arası bir miktar versenize. Maça gideceğim" diyebilir. Kaç aile‚ çoluk çocuk gönül rahatlığıyla maça gelebilir?

Endüstriyellikte denge unsuru yok mudur? İnsanın içini acıtıyor bu göz göre göre halkın elinden kayıp uzaklara giden Fenerbahçe tribünleri. Oysa geçmişten bize mirastı o sıralar... Bakalım, bu son kuşaklardan sonra kaç kişi kalacak oralarda...