2 comments:

1. gumgumok dedi ki...
   4 Eylül 2011 00:36

   Şu 2 aydır yaşadığımız bu kadar kötü ve ağır saldırının arasında sevindiğim, gururlandığım ve belki de bu sürecin tek ve büyük faydası olarak gördüğüm şey budur. Çoluğu çocuğu, genci yaşlısı, kadını erkeği, solcusu sağcısı ile Fenerbahçelilerin bu birlikteliği, fedakarlığı, isyankarlığıdır. Abartı mı olur bilmiyorum; ama Brave Heart filminde, kendilerinden sayıca çok üstün İngilizlerin fırlattığı oklardan korunmak için kalkanları altında saklanırken, birbirlerine inançla, sevgiyle ve gülümseyerek bakan İskoçlar gibiyiz sanki.
   
   Önceleri dışarıda fenerbahçe forması giymiş birini gördüğümde hafif bir gülümser geçerdim. Şimdi sanki Avusturalya'da yürürken bir Türkiyeli görmüş gibi duygulanıyorum, bir 'merhaba renktaş' demek istiyorum.
   
   Bu günler gelip geçecektir. Videodaki bu taraftarlık oldukça daha da güçleneceğimize eminim. Ama bu dönem hem bize kimin ne olduğunu gösterdi, hem de fenerbahçeliliğin ne demek olduğunu bir kez daha hatırlattı.
   
   Yarın Fenerium'da görüşmek üzere...

2. emir.z dedi ki...
   4 Eylül 2011 14:28

   "Şimdi bayraklarınızı indirin ve İngiltere'ye geri dönün, yol boyunca her kapıyı çalın ve yüz yıllık tecavüz, cinayet, ve hırsızlık suçlarınız için af dileyin.
   Bunu yapın ki adamlarınız yaşasın. Aksi takdirde bugün hepsi ölecek...
   ...Bunları söylediğimiz için İngiliz tarihçiler bize yalancı diyeceklerdir.
   Ama unutmasınlar tarih, kahramanları linç edenler tarafından yazılıyor."
   "Fener and no other, forever.."
   
   NOT: Bravo Evren, finali çok iyi bağlamışsın, kompozisyon falan on numara.